اشعار

شـب فــرخـنـدهٔ مـیـلاد زهـراسـت            فـروغ مـعـرفت ازمکــه پـیداست

خــدا امـشب در رحـمـت گـشـوده            غــــبــار از دیـــدۀ خــاتــم زدوده

اي جلوه گاه رحمت يزدان خوش آمدي          اي فيض بخش عالم امکان خوش آمدي
ميـلاد تـو، طليعه زيـبـاي خـلـقت  است          اينک به جمع خاک نشينان خوش آمدي

تا آن زمان که گـردش این روزگار هست          تا آن زمان کـه روز وشبی برقرار هست
کم یا زیاد بـسته بـه میــــزان لطـــف حق          پای پیاده عشـق به هـر دل ســــوار هست

بر عــالم ســرمــا زده گــرمــا دادند         خورشیدترین! تو را به دنیا دادند

با سجده و سجاده چهل روز گذشت         تا عــاقبت آن سیب خـدا را دادنــد

قلم مطهر و صفحه مطهر و تحــریر            به آب و تاب کنم وصف آیـۀ تطهـیر

تو کیستی که همه قاصرند از درکت            چگونه می شود آخر تو را کنم تفسیـر

پرواز مي دهيم كه بال و پرت كنيم            معــراج مي بريم كه پيـغمبرت كنيم

ديگر بس است خلوت چله نشيني ات            وقتش رسيده است مقرب ترت كنيم

در آســـــمان ندیده کسی أختری چنین        یزدان نهفته در صدفش گوهری چنین
بعد از ظهور حضرت زهرا،دگر خدا        خِلقَت نکرده جلوه ی زیبـــاتری چنین

زهرا بهانه ای ست که عـالم بنا شود           او آمـــده کــه مـادر آئـــیـنـه هـا شود

او آفــریده گشت که یــک چند مدتی           نـور خدا بـه روی زمین جابه جا شود

شنـیده می شود از آسمان صدایی که            کشیده شعر مرا بـاز هـم به جایی که

نبود هـیچ کسی جز خدا، خدایی کـه            نــوشت نـام تو را، نــام آشـنایـی که

صبح طلوع زهـرۀ زهـرا رسـیـده است           پـایـان ظـلـمت شـب یـلـدا رسـیـده است

ای روزگــار، دورۀ هـجـران تـمـام شـد           یعنی برات وصل به امضا رسیده است

آن شب زمين مكه بر خـود ناز مى‏ كرد          با ناز خود درهاى رحمـت باز مى‏ كرد
آن شب حرم سرتا قدم حـق راهدف بود          گوياى تكبير بــــلال از هر طـرف بـود

بين محراب ازل گـرم سـجــودي بـانو           اولـيـن فـاطـمـۀ صبـح وجـودي بـانـو

سرّ«لولاک» که تکليف مرا روشن کرد           علـت خـلـقـت افـلاک تـو بـودی بـانو

دنیا به کام تلخ من امشب عسل شده است           شیرین شده است وماحصلش این غزل شده است

تـاثـیـر مهــر مــادریت بوده بـر زبــان           این واژه ها اگر به تغزل بدل شده است

یک تکه ابـر ســوی بـیـابان بـیـاورید           قحـطیِ عـشـق آمـده بـاران بـیـاورید

بر روح پر تـلاطم انسان عصر جهل           آرامشی به وسعـت طوفـان  بـیاورید

این کیست، این که محو تماشای خود شده           پیـش از ظهـور، مـادرِ بابای خود شده

در بی زمانِ مــانـده به میـلاد، سر بلــند           از امـتـحـانِ روشـن فــردای خـود شده